Zaman qeçtikçe... kabullenmeyi öqrendim.. kendimi kandırmamaın yersiz olduqunu.. kabullenmenin kanmaktan zor olduqunu..
qerçeklerin canımı yaktıqını öqrendim..
hem artık 'gerçekler acıdır, baklava yalan mı? peki' esprisini de yapmamayı da ....
o sözün kıymetini anladım...
sonraa rol yapmayı öqrendim... mutsuzken mutlu rolü...
mutsuzluqumu sewdiqim insanlara yansıtmamayı , üzülmemelerini istemedim..
sevdiklerime daha bi deqer werir oldum... kaybedince anladım... sevdiklerinin yanında olmasını , onlar tarafından sevilmenin yüceliqini farkına vardım...
aqlamamayı, mızmızlanmamayı öqrendim...
direnmeyi öqrendim.. sawaşmayı..
ama kaybedince de çekilmeyi..
sonra savaşmanın yersiz olduqunu anladım..
kaybediceqini hissediyorsan vazgeçmek gerekirmiş...
kıskanmayı öğrendim... kıskanıp, sinirlenmeyi... ablasını kıskanan bi küçük kzı çocuqu qibi 'onunla daha çok ilgilenionuz, beni sevmiyosunuz ' edasıyla
küsmeyi..
şarkılara eşlik etmeyi... sıradaki şarkıyı tutmayı.. hepsini ona... şarkılardan anlam çıkarmayı öğrendim...
istemeyi, deliler gibi istemeyi...
hayal kurmayı.. hayal kurarken qülümsemeyi...
hayal krıklıqıyla...hayal kurmanın qereksizliqini öqrendim.....
kalbimin kırıkılıqıyla da başa çıkmayı öqrendim.. teselli ederek deqil...
qerçekleri qörerek...
aslında çok sey öğrendim... teşekkür ederim..!!! bütün kırıkılıklar için.. hayal kırıklıkları, kalp kırıklıkları için... acılarım, yaralarım, bıraktığı derin yaralar için..
... kurduuuqum dewrik cümleler adına özür dilerim...
